Plik PDF to najlepszy i najpopularniejszy  sposób przekazywania materiałów do druku. Jego wadą jest trudność wykonania nawet drobnych poprawek w etapie końcowym. Wada ta jest jednak zaletą, bo uniemożliwia wystąpienie przypadkowych i niepożądanych zmian po zatwierdzeniu pracy.

Warto przyjrzeć się szczegółowo właściwościom plików PDF, szczególnie tym, które mogą sprawić problemy.

Przestrzeń kolorów

Mamy tu dwie możliwości: RGB lub CMYK. Podczas podglądu na monitorze strony wyglądają identycznie, ale w druku mogą wystąpić istotne różnice. Dla druku offsetowego konieczne jest zastosowanie czterokolorowego CMYK-a. Warto wykonać plik w rozbiciu na pojedyncze kolory, gdzie każda separacja widoczna jest na oddzielnej stronie. Pozwoli to na kontrolę poprawności rozseparowania, wtedy możemy zauważyć niepożądane składowe czarnego koloru w obiektach czarnych, albo brak czarnego składnika w zdjęciach.

Problemy z czarnym

Czarny kolor powinien być przedstawiony jako element o wartościach CMYK= 0,0,0,100%, w przypadku strony monochromatycznej (grayscale) występuje tylko K=100%. Często jednak kolor ten występuje jako RGB black lub RGB=0,0,0 i nie da się tego zauważyć na ekranie. Podczas naświetlania kolor taki jest zamieniany na kolor posiadający dodatkowe składowe, np. 40,30,30,100, albo z niepełnym czarnym 40,30,30,85. Przy zamianie na 1 kolor niejednokrotnie otrzymujemy wartość K=87% zamiast 100%, co powoduje niepożądane zrastrowanie czerni, szczególnie uciążliwe jeśli drukujemy drobne szczegóły techniką sitodruku. Warto więc zadbać o odpowiednie ustawienie kolorów na etapie realizacji projektu i tworzenia pliku PDF.

Osadzanie czcionek

Przy drobnych pracach jak wizytówki lub ulotki można pokusić się o zamianę tekstów na krzywe, lecz przy publikacjach wielostronicowych zawierających dużo tekstu jest to niewygodne. W tym wypadku musimy zadbać o prawidłowe osadzenie wszystkich czcionek w pliku PDF. Zwykle wystarczy zaznaczyć odpowiednią opcję w programie do składu. Przy drukowaniu do pliku postscriptowego w zaawansowanych ustawieniach drukarki musi być wybrana opcja „Pobierz jako czcionkę ładowalną”.

Naświetlanie CTF (Computer To Film) polega na przeniesieniu obrazu zapisanego w pamięci komputera na przezroczysty film światłoczuły. Urządzeniem służącym do tego celu jest naświetlarka (imagesetter) bębnowa lub liniowa, w obu typach źródłem światła jest laser, najczęściej czerwony, o długości fali 630 nm.
Warto zwrócić uwagę, że w przeciwieństwie do zwykłego filmu lub papieru fotograficznego, naświetlany materiał jest bardzo kontrastowy i nie jest w stanie odwzorować tonów pośrednich (szarości). Obraz uzyskany w naświetlarce jest złożony z elementów całkiem przezroczystych, albo zupełnie czarnych (gęstość optyczna D=4,0), które pochłaniają 99,99% padającego światła).

W drukowanym obrazie tony pośrednie są symulowane za pośrednictwem punktów rastrowych o różnej wielkości i kształcie, rozmieszczanych w sposób regularny lub przypadkowy. Gęstość rastra waha się zwykle w granicach od 60 do 240 linii na cal i jest ograniczona przez stosowaną technikę nanoszenia farby na podłoże. Dla druku offsetowego najczęściej stosuje się rastry o gęstościach 150 – 175 lpi.
Brak półtonów jest kompensowany znakomitą rozdzielczością, precyzją i dokładnością wykonania naświetlarki. Rozdzielczość ponad 3500 punktów na cal oznacza, że pojedynczy punkt ma rozmiar zaledwie  7  mikronów. Tak intensywne skupienie światła jest możliwe dzięki precyzyjnie wykonanej optyce i zastosowaniu lasera jako jego źródła. Wiązka laserowa po przejściu prze kolimator ma postać płaskiej fali równoległej, podobnej do tej, jaka dochodzi do Ziemi od odległej gwiazdy obserwowanej jako pojedynczy punkt świecący. Wielkość tego punktu na naświetlanym filmie zależy od długości fali światła i jakości układu optycznego. Warto zauważyć, że punkt ten podczas naświetlania porusza się po powierzchni filmu z prędkością przekraczającą 500m/s (tyle co naddźwiękowy samolot), a naświetlanie pojedynczego punktu trwa zaledwie kilkanaście nanosekund (miliardowych części sekundy). Tylko ogromna moc światła laserowego może zapewnić  dostateczne zaczernienie kliszy przy takiej szybkości.